Off we go.

Week 9 van de reis. Een week waarin ik twee keer gevlogen heb en twee keer afscheid genomen heb. De week begon qua weer niet zo super en dat stimuleerde op zich best wel het idee van naar huis gaan, naar Nederland. Dinsdagochtend hebben Eli en María Jesús mij afgezet op het treinstation in Vic. Dat was best wel heel chill aangezien dat 2 uur scheelde qua opstaan en een busrit door de bergen minder was. Na afscheid genomen te hebben van iedereen op de camping en in Vic te zijn afgezet begon het wachten om naar huis te gaan. Een uurtje wachten in Vic, een uurtje in de bus, twee uurtjes wachten op het vliegveld van Girona voor de check-in en vervolgens twee uurtjes wachten achter de douane. En dan, na een lange dag wachten, kom je aan op Schiphol. Je weet dat het enige dat je scheidt van gezellig met je ouders en oma naar huis rijden de koffer is waar je op aan het wachten bent en behalve een beetje stress geeft dat toch ook wel rust.
Thuis waren er – misschien een beetje overdreven – ballonnen opgehangen en ook de vlag hing uit. Er was taart en ik moet zeggen, het voelde toch wel heel fijn om thuis te komen. De dagen erna heb k een aantal bezoekjes verricht aan familie, tandarts, uit eten geweest bij mijn (ex)-collega’s en ten slotte het verjaardagsfeest van mijn oma gehad. Die dagen waren top en neem ik als een soort ‘vakantie’-herinnering toch mee naar Madrid. Ik heb me thuis goed vermaakt en het voelde echt heel goed om terug te zijn. Echter, ik ben ook blij dat ik nu weer naar Madrid ga. Ik heb er heel veel zin in en ondanks dat het afscheid met Papa net toch wel wat sentimenteel was, weet ik dat mijn familie zich ook wel redt. Er is skype, whatsapp... het is slechts een kwestie van wennen en de nieuwe situatie accepteren.