Mañana, mañana

Liedje van de week: L.I.F.E.G.O.E.S.O.N – Noah and the Whale

De eerste week in Spanje zit er bijna op. Een week geleden zat ik in de regen in Eindhoven en nu ik dit schrijf kijk ik naar een zwembad en sportveld in de zon. Een wereld van verschil. Niet alleen het weer, maar praktisch alles is hier in Spanje, beter: in Catalonië, anders.
De vliegreis was super. Ik zat naast een omaatje die mij haar hele levensverhaal had verteld en reislustig als ze op haar 80e is, was ze op weg om een weekje naar haar dochter in Spanje te gaan. Nadat ik al na een kwartier nadat het vliegtuig was geland mijn koffer had gevonden en een ticket voor de bus had gekocht, realiseerde ik me dat het inderdaad lang duurde voordat de bus naar Lloret de Mar zou vertrekken (ruim 1,5 uur). Maar, volhouder als ik ben heb ik netjes gewacht. Uiteindelijk in Lloret de Mar een taxi gepakt naar de camping waar ik zondag op maandag zou slapen. Daar was het ontvangst super. Ik kreeg een huisje ter beschikking dat normaal voor zes personen is en ’s ochtends kreeg ik nog een croissant en wat drinken. Daarna bracht mijn baas me naar Camping Rupit, de eindbestemming. Na een uur door allerlei dorpen, bergen en haarspeldbochten te zijn gereden kwamen we aan. Ook hier een super ontvangst en een heel mooi verblijf voor de 8 weken dat ik hier mag blijven. Een korte omschrijving: mijn kamer heeft een tweepersoonsbed, badkamer, klein keukentje en een tafeltje. Als ik naar buiten kijk zie ik bos en ‘conejos’ (konijntjes). En het bed? Slaapt heerlijk!

Qua werk was het een wat vreemde week. De grootste groep gasten was een gezelschap van ruim 40 man, waaronder 32 voetbalkinders. Dit gezelschap zorgde ervoor dat het werk echt puur was verdeeld over drie periodes van de dag: ontbijt, lunch en diner. Er zaten wel wat leuke kinderen bij hoor maar die begeleidster.. laten we haar maar een control freak noemen;)

De eerste week zorgde ook voor een ander fenomeen, diertjes. Die heb je namelijk in heel veel soorten en maten. Lieve, zoals de konijntjes en vlinders. Maar, helaas, zijn de niet-lieve diertjes in overvloed: vliegen, bijen, kikkers die voor je deur zitten, maar vooral: spinnen en salamanders. Nu heb ik niet zo’n angst voor spinnen (heb er inmiddels 20 gedood...), maar salamanders zijn een heel ander soort: snel, eng en vies. Er was er al een naar binnen gelopen en ik ben vooral heel bang dat ik op een nacht wakker word en zo’n beestje dan op mijn bed zit..

Inmiddels heb ik ook het stadje, nou ja, dorpje Rupit gezien. Conclusie: supermooi, middeleeuws en heel veel toeristen. De supermarkt is nog kleiner dan de AH to go op station Tilburg, but who cares. Hier wordt goed voor me gezorgd; sapjes, fruit, eten. Alles wordt voor me geregeld.

En de eerste week zorgt er ook voor dat je dingen voor de eerste keer ziet, doet of meemaakt. De diertjes heb ik al genoemd, maar wat vooral ‘pijn’ deed: glazen kapot laten vallen. Er werd wel goed geapplaudiseerd door de gasten, maar zo blij werd ik daar nu ook weer niet van.

Mis ik thuis? Mis ik mijn familie en mijn dagelijkse ‘Hollandse’ leven? Ja, dat doe ik zeker. Maar ik weet ook dat 30 graden en zon een hoop goed maakt én gelukkig bestaat er internet. Die weken zullen vast voorbij vliegen en ondanks dat de taalbarrière (hele dag alleen maar Spaans) het moeilijk maakte de eerste dagen zie ik daar zeker vooruitgang in; zowel in het begrijpen als het zelf communiceren. Eindhoven mis ik toch wel een beetje. Maar, het leven gaat door. L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. Tot volgende week!